توماس هابز، فیلسوف انگلیسی و نخستین نظریه پرداز قدرت دولت، ذات قدرت را حاکمیت دولت می دانست. هابز معتقد بود قدرت در بهترین و خالص ترین شکل از موقعیت منحصر به فرد حاکمیت اعمال می شود. او این حکومت را «لویاتان» می نامد. فوکو هرگز حقیقت قدرت دولت در معنای هابزی آن را انکار نکرد. اما فلسفه سیاسی او از شکاکیت او نسبت به این فرض سرچشمه می گیرد (و این فرض تا زمانی که فوکو در آن تردید کند مفروض بود) که تنها قدرت حقیقی، قدرت حاکمه است. فوکو پذیرفت که نیروهای واقعی خشونت در جهان وجود دارند که فقط به خشونت دولت منحصر نمی شوند.