بچه که بودیم وقتی زیاد شلوغ می کردیم مادرم می گفت: «یه کاری نکنید ببرم از بالای پلاسکو بندازمتون پایین.» مرد میانسال می خندد و دست به ریش های جوگندمی اش می کشد. «حالا پلاسکو ریخت پایین و ما اینجا ایستادیم به تماشای خرابه هاش.» خیره به دیوار سفیدرنگ آن طرف خیابان زل می زند. روی دیوار پر از آتش نشان های مقوایی است که صورت های شان را با آینه پوشانده اند. هر عابر پیاده ای که لحظه ای روبه روی عکس های مقوایی می ایستند همچون آینه خودش را می بیند که با لباس زردرنگ و دستکش های کرم برای مهار آتش ایستاده است. 150 روز از تخریب پلاسکو می گذرد و ساکنان شهر روزهای داغدارشان را فراموش نمی کنند. پسربچه 12 ساله