تاریخ گواه است که به بهانه کشته شدن شاهان و فرمانروایان خون های بسیاری بر زمین ریخته شده است و بی گناهان بسیاری در خون خود غلتیده اند. صرف نظر از کشتارهایی که به دلیل کشته شدن شاهان و روسای قبایل در کشورهای کوچک صورت پذیرفته است، تنها درجنگ جهانی اول بالغ بر 10 میلیون نفر به بهانه کشته شدن ولیعهد امپراتوری اتریش- مجارستان به نام «فرانتس فردیناند»کشته شدند. اما امام علی علیه السلام با همه سلاطین و امپراطوران عالم متفاوت است و به بازماندگان خویش اکیدا سفارش می کند که از خونریزی و کشتار بپرهیزند. او پس از ضربت خوردن و در بستر شهادت وصیت می کند که مبادا به بهانه کشته شدن او دست به شمشیر برند و خونریزی به راه بیندازند و می فرماید: ای پسران عبدالمطلب! نبینم شما را که به بهانه کشته شدن من در خون مسلمانان غوطه ور شوید و بگویید: امیرمومنان کشته شد! امیر مومنان کشته شد! بدانید هرگز نباید کسی جز قاتل من کشته شود. (نهج البلاغه نامه47)

اما قلب رئوف مولی به قصاص قاتل هم راضی نمی شود و پس از لحظاتی مجددا چشم باز کرده و می فرماید:

اگر من باقی ماندم که خود ولی دم خود هستم و اگر هم فانی شوم فنا وعده گاه من است، اگر عفو کنم، عفو برای من قربت و برای شما حسنه است، پس قاتل را ببخشید، آیا دوست ندارید که خدا شما را ببخشد و از جرایم اعمال شما درگذرد؟ (همان نامه 23)واقعا این رفتار کریمانه و این عفو بی منتها در تاریخ بی نظیر است.