بازیگری کاری است پردردسر؛ گاهی موفقیت های پی درپی ازبازیگر یک ابرقهرمان می سازد و گاهی ناملایمات او را به ورطه انزوای ناخواسته می کشاند، گاهی کم ظرفیتی ازاو یک یاغی فصلی می سازد و گاهی ظرفیت بالا او را به یک مصلح اجتماعی تبدیل می کند، ولی هرچه که هست بسیارسخت است. «پرویزپرستویی» راهمه مردم ایران می شناسند، چه آنهایی که واقعا او را می شناسند و چه آنانی که فکرمی کنند او را می شناسند، و این به لطافت خودش برمی گردد که همه فکر می کنند او را می شناسند و به او نزدیکند. او سرمایه بزرگی نه فقط برای سینما و تئاتر بلکه برای عرصه های اجتماعی است، و حتما این موقعیت منحصربه فرد همین طوری و به سادگی به دست نیامده است. کافی است به سختکوشی و هنرمندی اش درآثاری که بازی کرده نگاهی بیندازیم، کافی است به محبوبیتش نزد مردم و همکارانش توجه داشته باشیم، و اگرهم این توفیق نصیب شد و با او همکارشدی به مهربانی ها و سخاوتش در انتقال تجاربش بنگری، همه اینها ولابد چیزهای مهمی مثل دعای خیر والدین و بستگان و خیلی های دیگر، از اوگوهری می سازد خوش تراش که مشابهش به سختی یافت می شود. به نظرم او جزو معدود افرادی است که در هرزمینه که کاری کرده به آن کار افزوده و این قاعده فقط شامل سینما و تلویزیون و تئاتر نمی شود. تا آنجا که من می دانم روح اصلی هرکاری برایش مهمتر از کالبد آن است. به همین خاطراست که روابط انسانی برایش اولویت غیرقابل انکاری دارد. خدارا شکرکه اوهست و خوب هم هست، خدارا شکرکه اساسا قدر خودش و موقعیت منحصربه فردش را می داند، وتمام سختی های بازیگر مشهور بودن را با رفتار و خلق وخوی پسندیده اش ترجمه و معرفی می کند.