وقتی پیاده ایم آنقدر می دویم تا به واگن مترو یا اتوبوس برسیم بعد هم آنقدر تلاش می کنیم که از دستگیره در مترو یا اتوبوس آویزان شویم. گویی آن آخرین متروست و این هم آخرین اتوبوس.

وقتی هم سواره ایم بیشتر به دنبال راه گریزی هستیم تا از ترافیک فرار کنیم و خودمان را به مقصد برسانیم. حال یا با عبور از خیابان های ورود ممنوع یا گذر از چراغ قرمز یا صدها بیراهه دیگر.

با وجود اینکه همه این نوع رفتارها به نوعی هنجارشکنی در جامعه به حساب می آید و شخصی هم که مرتکب چنین رفتارهایی می شود متخلف است اما نوع حادتری هم از این قبیل موارد وجود دارد. آن هم اینکه برخی از سواره ها با شنیدن صدای آژیر آمبولانس ها و ماشین های آتش نشانی و امدادی بسیار خوشحال می شوند و سعی می کنند وارد مسیر حرکت آنها شوند و با سوء استفاده از موقعیت اورژانسی و برای دقایقی هم که شده خود را از سد ترافیک رها کنند. فارغ از آنکه این حرکات در برخی مواقع چه تبعات جبران ناپذیری می تواند داشته باشد، اما متاسفانه رانندگان متخلف در آن لحظه ها هیچگاه به چیزی جز فرار از ترافیک فکر نمی کنند و تنها راه را همین می دانند.

اما در این میان جای تعجب است که پلیس راهنمایی و رانندگی که در حال حاضر در ابتدای همه خیابان های منتهی به طرح ترافیک و طرح زوج و فرد، حتی کوچه های باریک، دوربین نصب کرده است، چرا فکری اساسی برای این معضل نمی کند.

به هرحال ساده ترین راهکار، نصب دوربین روی سپرهای جلو و عقب خودروهای امدادی است و تایمری که می تواند خودروهای با بیش از 10 تا 15 ثانیه حضور در لنز دوربین، آن را ثبت کند؛ همچنین جریمه های سنگین برای متخلفان که به طور قطع می تواند یکی از بهترین راهکارها باشد.

بی تردید این اقدام می تواند تا حد زیادی به عبور و مرور خودروهای اورژانسی و امدادی کمک کند و راننده ها را نیز از تخلف باز دارد، اما سوال اینجاست که چرا برای چنین مبحث مهمی پلیس تدابیر ویژه ای نیندیشیده تا همانند بسیاری از تخلف های مرسوم در دهه گذشته، از جمله بستن کمربند ایمنی، به یک فرهنگ عمومی تبدیل شود.