ضربان آرام و در عین حال پر شور «شاعران زندگی» حسابی به وجدم آورد و بعد از ظهر گرم جمعه تیرماه را با تجربه ای شیرین همراه کرد. زن - زمین - شعر می توانند ترجیع بندهای مستند شاعرانه «شیرین برق نورد» باشند. چه ساده و جذاب این پیوند همیشگی زن و زمین را در مستندش، بازنمایی کرده است. ضربان آرام فیلم شاید در شخصیت دوست داشتنی و غریب «شیرین پارسی» ریشه داشته باشد. کشاورزی شاعر و مبارزی خستگی ناپذیر که مثل شالیزارش، پربار است. چه پردل و پرشورند مادران ما! فیلم که تمام می شود، حس می کنم از این همه شور زندگی مادران مان، چیزی در ما نمانده است. دخترانی هستیم که به اندک بادی، می رنجیم و سر خم می کنیم و وا می دهیم. کاش کمی بیشتر شبیه مادران مان می شدیم. مادران پرطاقت و سختکوش مان!

جدای از موضوع، پرداخت مستند «شاعران زندگی» چیزی از زنانگی در خود دارد. چه بسا اگر اسم فیلمساز را هم نمی دانستم، پرداخت شاعرانه و آهنگین فیلم، مرا به فکر می انداخت که چه حس زنانه ای در جان فیلمساز است! کارگردانی روان و بدون خودنمایی، تدوین بسیار نرم و آن واگویه های دلنشین شخصیت اصلی در جای جای فیلم، همراه موسیقی گوش نواز یزدانیان، ترکیبی می سازد تاثیرگذار و فراموش نشدنی. جا دارد از قاب های زیبا و ذوق شاعرانه «محمدرضا جهان پناه» فیلمبردار کاربلد فیلم هم یاد کرد که بخش بزرگی از دلنشینی فیلم، مدیون چشم ها و تکنیک اوست.

«شاعران زندگی» را به خاطر می سپارم. شاید از فردا تمرین کنم اندکی بیشتر شبیه مادران مان باشم. «قوی، تنها، سر به زیر و سخت»؛ شاید!...