1- انوشیروانی بیش از یک سال در تیم ملی فعالیت داشت و به همین دلیل با توجه به در پیش بودن مسابقات جهانی، منطق حکم می کرد که او در این مسوولیت باقی می ماند اما در مجموع برای محسن بیرانوند به عنوان سرمربی موقت تیم ملی نیز آرزوی موفقیت دارم. توجه فدراسیون روی سرمایه های قبلی چون کیانوش رستمی، بهداد سلیمی، سهراب مرادی و سایر ملی پوشان بوده و پشتوانه سازی خوبی برای تیم ملی بزرگسالان انجام نشده و تنها به دنبال این هستند که این سرمایه ها مدال کسب کنند و کارنامه قابل دفاعی داشته باشند.

2- حدود دو سال پیش با آمدن علی مرادی، تعداد زیادی در فدراسیون و در سمت های مختلف مشغول به کار شدند اما امروز می بینیم که همین افراد بعد از گذشت این مدت متوجه شدند که فدراسیون در بسیاری از زمینه ها قابل اعتماد نیست و در نهایت دود آن به چشم رشته وزنه برداری می رود و ما فقط می توانیم آرزو کنیم روزهای بهتری را ببینیم.

3- نگرانی اصلی من سه سال آینده وزنه برداری است که با کنار رفتن وزنه بردارانی چون کیانوش رستمی، سهراب مرادی، بهداد سلیمی و سایر ورزشکاران شاخص این رشته، چه کسی می تواند در رقابت های جهانی و المپیک مدال بگیرد؟ اتفاقات اخیر نشان می دهد که وزنه برداری اولویت اصلی نیست و فلسفه وجودی فدراسیون گم شده است و به دنبال تبلیغات و منافع شخصی هستند و افراد را به دلیل آنکه دوست ما هستند و تخصصی ندارند، دور خودمان جمع می کنیم.

4- موضوع رستمی استثنا و بنا به دلایلی پیچیده شده، چرا که با وجود انجام تمرینات انفرادی توانسته قهرمان المپیک شود و اگر من نیز سرمربی تیم ملی بودم هرچند با اصول اولیه مربیگری منافات دارد اما برای این ورزشکار کشورمان استثنا قایل می شدم. تیم ملی اکنون نفراتی چون کیانوش رستمی، بهداد سلیمی، سهراب مرادی، سعید محمدپور، سعید علی حسینی و محمدرضا براری را دارد که تجربیات خوبی را به دست آورده اند و هر کسی که سرمربی تیم ملی شود در کوتاه مدت نمی تواند روی آنها تاثیرگذار شود و تنها کوچینگ حین مسابقات مهم است که باید مراقب این موضوع بود.