نور هر ثانیه پشت پلک هایم قوی تر می شود. آفتاب گرم تر آسمان را می پیماید و خون من را در رگ ها مثل درجه دماسنج روی دیوار، به حرکت هدایت می کند. به سختی پلک هایم را باز می کنم. ساعت 9 نشده است. صورتم را در متکا پنهان می کنم تا از نور فرار کنم. کم نخوابیده ام؛ اما توان برخاستن ندارم. خوابم نمی برد؛ اما بیدار نیستم. استخوان هایم زیر باد کولر یخ زده اند؛ اما خنک نشده ام. بیدارم؛ اما هوشیار نیستم. زمان را گم کرده ام. صدای عقربه های ساعت کلافه ام کرده اند؛ اما حرکتی ندارند. زمان نمی گذرد. حجم گرمای ظهر تابستان رکود را در همه رگ های من جاری کرده است و رخوت را بر زندگی من، حاکم. پلک هایم را بیشتر فشار