امروز در زمانه ای به سر می بریم که اقتصاد هنر رابطه بی واسطه ای با شکوفایی آن دارد. اگر اقتصاد هنر مختل باشد و شرایطی برای شکوفایی هنر به وجود نیاید براستی بیش از هر چیز هنرمند و بعد از آن جامعه و در نهایت دولت ها هستند که آسیب هایی را متحمل می شوند. در این سال ها جریان های مستقل اقتصادی در زمینه هنر به وجود آمدند که با ایجاد شرایطی مطلوب برای عرضه آثار هنری و با تزریق سرمایه به آن از آسیب هایی که ذکر شد جلوگیری کردند. حراج تهران نخستین اتفاق مهم در عرصه اقتصادی هنر بخصوص هنر تجسمی در ایران است. یک اتفاق که وجودش بدون در نظر گرفتن جزئیات و چگونگی برگزاری آن خوشایند و قابل قبول است و همه سرمایه گذاران هنری باید تلاش کنند که این حراج استمرار پیدا کند. استمرار حراج تهران از دو جهت اهمیت دارد؛ یک شکوفایی اقتصاد هنر در بعد داخلی و دوم به عنوان راهی برای ایجاد روابط بین الملل و معرفی هنرمندان ایرانی در بازارهای اقتصاد هنر جهانی. برگزارکنندگان حراج تهران با توجه به حساسیت هایی که ممکن است این حراج در بازار به وجود بیاورد، بیش از هر چیزی باید متوجه کیفیت آثار ارائه شده باشند؛ چرا که آثار این حراج ها تاثیر بسیاری بر جریان اقتصادی خواهد گذاشت. از همین منظر به نظر می رسد که بعد از هر دوره باید کیفیت آثار ارتقا پیدا کند. در هفتمین حراج تهران که به هنر کلاسیک و مدرن ایران اختصاص دارد، آثار خوبی به چشم می خورد اما به نظر آثاری هم بود که شاید می توانست در حراجی مثل حراج تهران ارائه نشود.