مدتی در حضور رسول خدا(ص) از یکی از اصحاب تعریف وتمجید می کردند. تا اینکه روزی همان شخص را به حضرت نشان دادند و گفتند، او را که تعریف می کردیم همین شخص است. پیامبر(ص) به چهره او نگاه کرد و فرمود: نوعی سیاهی مربوط به شیطان در چهره او می بینم. او نزدیک آمد و سلام کرد. حضرت فرمود: تو را به خدا سوگند می دهم؛ آیا پیش خود نگفتی، بهتر از من در میان اصحاب، کسی نیست؟ گفت: چرا، همین فکر را کردم. به این ترتیب پیامبر(ص) با چشم بصیرت نشانه غرور قلبی و خودپسندی او را متذکر شد.(1)