صورتش زرد کهربایی است و چشمانش به براقی الماس های پنجابی... سریکش (لباس محلی بلوچ) را با همان سوزن دوزی های ظریف چکندش (طرح لباس)، آنچنان آراسته که ندانسته، شبیهش می کنی به دخترکان «دیفنس سکشن» کراچی... همان جا که خانه های اعیانی مجلل و پرآوازه اش، هر آدمی را وسوسه دیدنش می کند!

«هیره»، اما نه شبیه اهالی جنوب غربی کراچی و نه حتی شبیه دخترکان سیه چرده چروکیده «پنجابی» است! او بیشتر شبیه زن هایی است که گرد «غربت» و«تعصب» شوهرانشان، صورتشان را غبارآلود کرده و دستی هم برای تکاندن غم هایشان نیست، برای همین روبه روی «هیره» که می ایستی نه یک جمله که چند حرف منقطع بریده شده، تمام آن روایتی است