چند روز پیش به دلیل جلسه ای که در کیلومتر شش جاده مخصوص داشتم از مقابل کارخانه ارج گذشتم. کنجکاوی کردم و فهمیدم کارخانه به انبار کالاهای وارداتی و داخلی تبدیل شده است. آه و افسوس از نهادم برخاست، نه فقط بابت ارج که این خود آه جگرسوز می طلبد، بلکه بیشتر به خاطر سرنوشت محتوم واگذاری های اشتباه، سیاست های نادرست، واردات بی رویه کالا و صد البته بدتر از آن قاچاق کالا. دیر یا زود باید منتظر بازخورد این سیاست های غلط در تعطیلی واحدهای تولیدی قدیمی که واگذاری مدیریت آن به هلدینگ های خصولتی سر برآورده از اقتصاد بنیان کن دولتی است، باشیم. مجموعه های بی دروپیکری که گاه با ده ها میلیارد دلار ارزش، به وسیله مدیران دولتی اداره می شوند. در کجای دنیا این همه ثروت را یک جا به مدیرانی که بعضا حتی یک واحد تولیدی را هم اداره نکرده اند، واگذار می کنند. واگذاری هایی مانند مدیریت شرکت هایی که حتی در زمینه نوع فعالیت آن بنگاه هیچ نوع تخصص و با آن هیچ گونه سنخیتی نداشته و ندارند. بارها در نوشته هایم متذکر شده ام که این روش با هیچ کدام از مدل های اقتصادی و صنعتی دنیا مطابقت ندارد. نمونه بارز این نوع واگذاری، بنیادهایی است که از ابتدای پیروزی انقلاب و بنا به مقتضای آن دوران، تشکیل شده و هیچ کدام از آنها بهره وری مناسبی نداشته اند. تذکر و استدعای جدی من به دولتمردان و سایر قوا این است که تا دیر نشده فکری به حال این معضل عظیم بکنید و این ساختارها را اصلاح کنید؛ چرا که اگر هرچه سریع تر به داد اینها نرسید، باید هر روز منتظر «ارج» های دیگر و بی کاری کارگران و معضلات اجتماعی ناشی از آنها باشیم.