یا من لم یلد و لم یولد. به عمق چروک های نشسته بر صورت پیرمرد سفر می کنم. به شب هایی که در صحرا در کنار گوسفندان زیر آسمان پرستاره بی رواندازی نسیم سرد پاییز خواب را از تن خسته اش دور کرده است. «قدم به قدم خوش آمدی!» قدمی عقب می روم و او پا جلو می کشد و راه را نشان می دهد. از لردگان، 20 کیلومتر با ماشین آمدیم تا در فلارد او را ببینیم. وارد اتاق می شویم. خانه همین یک اتاق است و بس. تاریک است. زنی شکسته و میانسال در چارچوب نورانی درب اتاق می ایستد. هیچ چیزی از چهره او عیان نیست در مقابل نور تند ظهرگاه. یک قدم به اتاق وارد نشده است که می نشیند در کنار در و نامفهوم سلام می کند و مهربان به چهره خسته