کالاشدگی ورزش و ورزشکار یکی از مسائل پنهان ورزش امروز است. شرکتهای تجاری و سودجو در جهان برای فروش کالاهای تجاری خود با مبالغ بسیار بالا از ورزشکاران استفاده می کنند و در ظاهر، این سود دوجانبه ضرری ندارد چون همه را منتفع می کند. نظام سرمایه داری زمینه ای را فراهم کرده تا شخصیت های معروف، خود را به نمایش بگذارند. نتیجه نظام سرمایه داری، تجاری شدن ورزش حرفه ای است.

باشگاه ها و مدیران باشگاهی ما هم تلاش می کنند الگو بگیرند و حرفه ای باشند؛ اما تفاوتی اساسی بین فوتبال حرفه ای ما و فوتبال حرفه ای دنیا وجود دارد. در فوتبال حرفه ای، چند برابر پولی که باشگاه برای بازیکن می دهد از طریق فروش پیراهن و تبلیغات به باشگاه برمی گردد؛ اما در این فوتبال، پئل خرید بازیکن، هزینه ای یک سویه و غیرقابل برگشت است. در فوتبال ما حرفه ای گری به معنای مصرف گرایی است. ما در بسیاری از اصول حرفه ای ورزش قصد نداریم الگو بگیریم (مثل خصوصی سازی، تغذیه، آنالیز، بدنسازی، تنظیم ساعت خواب و بیداری ورزشکاران، رعایت قوانین ابتدایی ورزش حرفه ای از جمله فضای ورزشگاه ها، احترام به داور و همین طور، هوادار، بازیکن و مربی حریف و.... )

برای درمان و از بین رفتن این همه عقب ماندگی راهی نداریم جز این که گارد بسته خود را باز کنیم و از دنیای مدرن ورزش الگو بگیریم. مهم ترین عامل در این میان، انتخاب مدیران کاملا حرفه ای و آگاه است که نه تنها اصول و قواعد قراردادهای حرفه ای، که راه باشگاهداری را هم بدانند. اگر مدیران حرفه ای در باشگاه های ما باشند، بی تردید فوتبال ما از این وضعیت اسفبار خارج خواهد شد. این میزان بدهی، این همه پرونده در فیفا، این همه طلبکار و این حجم نارضایتی از فضای موجود، نتیجه حضور مدیرانی است که شهرت و ثروت فوتبال، آنها را به سمت این پدیده بزرگ می کشاند.