همیشه همین طور است، هر چیزی و هرکسی همان وقتی که بهش احتیاج داریم ول می کند و دستمان را توی پوست گردو می گذارد. در این هوای وحشتناک هم نوبت کولرمان بود که موتور به زمین بگذارد. از صبح با تعمیرکار بالای پشت بام بودم و برای اینکه استراحتی بکنیم و شربتی بخوریم آمدیم پایین. اخبار با صدای بلند پخش می شد و همسرم هم سرش توی گوشی بود.

تعمیرکار همان طور که شربتش را هورت می کشید، گفت: «اینا تا کی می خوان منافع ملی رو دو دستی بدن اجنبی ها؟» اوه! آرزو کردم کاش همسرم این حرف را نشنیده باشد که آرزویم بر باد رفت. سرش را بالا آورد و گفت: «اینا؟! یعنی چی؟» تعمیرکار گفت: «همین قرارداد توتال، چقدر راحت نفت