در حالی مذاکره کنندگان ایرانی با قدرت های جهانی بر سر میز مذاکره نشستند که آنها شورای امنیت سازمان ملل را فصل الخطاب نظام بین المللی می دانستند و برای اختیارات این عالی ترین مرجع تصمیم گیری عملا هیچ حد و مرزی قایل نبودند. نگاه آنها به شورای امنیت نیز چندان بی اساس نبود. در واقع، شورای امنیت در یک فرآیند تکاملی شصت ساله، در عمل از یک نهاد هماهنگ کننده قدرت های جهانی که اعضای سازمان ملل به آن مسوولیت پاسداشت از صلح و امنیت بین المللی را سپرده بودند به تدریج به قوه مجریه نظام بین الملل و سپس به قوه مقننه و حتی قوه قضاییه آن تبدیل شد و جایگاهی پیدا کرد که کمتر کسی در بدو تاسیس این نهاد برای آن در