با کنار رفتن دو تیم ملی حفاری و ذوب آهن دیگر به سختی می توان در مورد کیفیت لیگ برتر وزنه برداری صحبت کرد و باید شاهد بیرون ماندن بسیاری از وزنه برداران باشیم.

وزنه برداری بر خلاف ویترین مدال های المپیکی اش، چند سالی است از وجود لیگی که شایسته این رشته پرافتخار باشد، بی بهره مانده و کیفیت لیگ برترش از لیگ رشته های ورزشی درجه سه و چهار هم پایین تر است. امسال هم به نظر می رسد نه تنها شرایط بهتر نشده بلکه با کنار رفتن دو تیم مهم و البته رقیب هم، کیفیت آن به مراتب پایین تر خواهد آمد.

در فصل گذشته شش تیم در لیگ حضور داشتند که از این شش تیم، سه تیم نظامی بودند و تکلیفشان مشخص است. از سه تیم دیگر ملی حفاری و مناطق نفت خیز جنوب بیشتر به سمت استفاده از وزنه برداران بومی خود قدم برداشته بودند و فقط ذوب آهن تنها گزینه برای قهرمانان المپیک بود تا قرارداد نسبتا بهتری ببندند و در لیگ شرکت کنند.

البته وضعیت قراردادها هم در لیگ وزنه برداری هیچ وقت چندان تعریفی نداشته است. در شرایطی که در لیگ فوتبال، والیبال و بسکتبال قراردادهای میلیاردی با بازیکنان بسته می شود، در لیگ وزنه برداری و در بهترین حالت سهراب مرادی و کیانوش رستمی با توجه به طلای المپیک با 150 میلیون تومان بیشترین مبلغ قرارداد را در میان وزنه برداران داشتند.

اکنون هم برای امسال ماجرا جالب تر شده چرا که دو باشگاه ملی حفاری و ذوب آهن تصمیم ندارند در لیگ برتر شرکت کنند و این یعنی بیرون ماندن خیلی از وزنه برداران.

یکی از بزرگترین ضعف های فدراسیون وزنه برداری ناتوانی در جذب اسپانسر و حضور باشگاه های بزرگ در لیگ برتر بوده است. اینکه قهرمانان المپیک، جهان و آسیا بدون تیم باقی بمانند برای رشته ای مانند وزنه برداری اصلا وجهه خوبی ندارد از طرفی این موضوع بدون شک بی انگیزگی خیلی از وزنه برداران را که تازه قدم در این مسیر گذاشته اند به دنبال خواهد داشت.

لیگ برتر در بین بسیاری از هیاهوهای وزنه برداری ایران مهجور مانده که نیاز به ترمیم جدی دارد در غیر این صورت باید شاهد کنار رفتن خیلی از وزنه برداران باشیم چراکه تنها منبع درآمد اندکشان هم که از بین برود دیگر انگیزه ای برای ادامه کار ندارند و این یعنی از بین رفتن سرمایه ها و پشتوانه ها.