علی خلیلی مقدم فرزند نوروزعلی در بیست و چهارم آذر ماه 1347 در خانواده ای مذهبی در تهران دیده به جهان گشود. پدرش در یکی از کارخانه های تهران کار می کرد. خانواده اش در آن زمان به علت حقوق کم کارگری با یک زندگی مستاجری روزگار سختی را می گذراندند.

در اولین سال تحصیلی به همراه برادرش در یکی از مدارس تهران در جنوب شهر مشغول به تحصیل شد. هنوز نوجوانی بیش نبود که انقلاب شکوهمند اسلامی ایران بر طاغوت و طاغوتیان غلبه یافته و به پیروزی رسید.

او از همان آغاز قیام و انقلاب، شور انقلابی بودن را در و جودش احساس کرد و همگام با امت به پا خاسته در مسیر جریان حق علیه باطل، قدم نهاد و عشق به امام و انقلاب در سیمایش ظاهر شد.

هفده سال بیش نداشت که جنگ را بنا به فرموده امام، سرلوحه همه آموزش ها قرار داد. دیگر لحظه ای آرام و قرار نداشت! دانست که باید فنا شود تا اسلام و انقلاب را بقا باشد. تحصیلش، تحت الشعاع جنگ قرار گرفت و همانگونه که از دفترهای مدرسه اش پیداست، تمام هوش و حواس او معطوف جنگ و جبهه و شهادت و... بود.

بقای ابدیش را در بقای اسلام و بقای اسلام را در گرو جنگ و مبارزه و جهاد با کفار و منافقین تا پیروزی نهایی می دید. او سرانجام در تاریخ هشتم تیر 1367 به شهادت رسید.