یا مونسی عند وحشتی. به چشم های وحشت زده ام در آینه شکسته نشسته بر دیوار اتاق خیره می شوم. مشتی آب بر صورتم می زنند. لیوان آب را از دست بی بی جان می گیرم. سر می کشم. هنوز تک تک سلول های بدنم از ترس آرام نگرفته اند. «هر شب از ترس مارها بچه ها نمی خوابند». نگاهم در چهره مهربان و پر از چروک برخاسته از سختی او محو می شود. تصویر وحشتناک مار رنگینی که جلو پاهای من از سقف خانه نیمه کاره افتاد، لحظه ای از ذهنم دور نمی شود. «روزها به مزرعه برنج پشت خانه می روند و شب ها برای استراحت به سقف خانه پناه می آورند». کنار فاطمه 17ساله، بزرگ ترین فرزند خانواده، می نشینم. به رویم لبخند می زند. خجالت می کشم. وقتی