آن شب عادله وقتی رفت به اتاق شش دل شاد بود. فهمیده بود شب ها وقتی سقف باز می شد و به آسمان می رفت کسی او را نمی بیند. تنهای تنهاست. روزهای سنگینی را پشت سر گذاشته بود. ماجرای بابا جمدی تمام نشده، ملوک دواچی آمده بود. تا ملوک را سروسامانی بده خسته شده بود اما ته دل غم داشت. یک بار به مهدی که پشت پیشخوان ایستاده بود و دفتر اسم مهمان ها را مرتب می کرد گفته بود: «می دونی غم شاد چیه؟ مهدی گفته بود لابد یه چیزیه شبیه بستنی فالوده یا هویج بستنی.» عادله گفته بود: «یکیا به سامون می رسونی و وقتی می ره جا خالیش دلدا جمع می کند.» و پریده بود روی تخت سقف باز شد و پر