امروز سالروز ولادت دختر آب و آیینه و صفای باغ رضوان حضرت معصومه(س) است. بانویی که خاک قم به وجودش عطرآگین و روز میلادش گویی که آفرینش زهرای اطهر تکرار شد. در اوصاف او همین بس که وقتی نزد امام صادق(ع) از قم و شرافت آن سخنی به میان آمد، حضرت فرمود: «قم کوفه کوچک است و بهشت هشت در دارد، سه در از آنها به روی قم باز است و بانویی از فرزندان من در آنجا دفن خواهد شد که فاطمه دختر موسی نام دارد و با شفاعت وی همه شیعیان وارد بهشت می شوند». پس چه مبارک روزی را به نام دختر نامگذاری کردند.

دختر داشتن حسن غریبی دارد. دختر هدیه خداست و شاه بیت غزل زندگی. آسمان خانواده با داشتن دختر هیچ گاه بدون ستاره نیست و هر پدر و مادری آرزوی داشتن اختری در خانه دارند تا در سایه سار محبتش بنشینند و به امواج خنده هایش که حتی رشک دریای توفان دیده را هم برمی انگیزد، گوش فرا دهند.

دختر داشتن یعنی همراهی عطر و گل و ترانه. همو که نگاه مبهمش و رویاهای مه آلودی که در خیالش دارد، عطر امید را به هوا می پراکند و از دلش نور به آستان سپهر می پاشد. برق نگاهش آغشته به شرم ملیحی از نجابت است و کلام پراحساسش و واژه هایی که بر لبانش می نشیند روان پدر را تا دیار رویا می برد. بدون تردید تماشای او عین آرامش است. دنیای بدون دختر سیاه و سرد و گنگ است. زمانی که حال و هوای خانه در فضای روزمرگی زندگی پر از گرد و غبار می شود دختر به مثابه ابر باران زا سیاهی و تیرگی را از خانه و خانواده می برد. گرم نوازش دستان غم را از دل می برد. او که صدایش بوی بهار می دهد و گونه هایش نازک تر از هر گل است. دختر را بی هیچ گفت وگویی باید شاهکار خلقت دانست.