آیا هیچ وقت از خودتان پرسیده اید چرا وقتی گرسنه هستیم، گاهی گرسنگی مان را حین انجام برخی فعالیت های جذاب و پرکشش فراموش می کنیم؟

پاسخ از این قرار است که وقتی گرسنه می شویم، مجموعه ای از محرک ها به مغز اطلاع می دهند بدن مان به غذا احتیاج دارد. یکی از این محرک ها ترشح هورمونی به نام گرلین است که موجب افزایش اشتها و خوردن غذا می شود. تولید بخش عمده این هورمون در بدن داخل معده و دوازدهه (قسمت ابتدایی روده باریک) صورت می گیرد. گرلین پس از ترشح قادر است با عبور از سد خونی مغزی به بخش های خاصی از مغز ورود کند و موجب ایجاد احساس گرسنگی شود. سطح این هورمون در پی خوردن غذا کاهش می یابد و غلظت آن پیش از اقدام به خوردن تا حدی بالا می رود که برای تحریک احساس گرسنگی کافی باشد.

اما مطالعات نشان داده است گاهی حتی افزایش غلظت گرلین برای ایجاد احساس گرسنگی کافی نیست. بر اساس نتایج پژوهشی که سال 2016 در نشریه آمریکایی تغذیه بالینی به چاپ رسید، از 59نفر بزرگسال مبتلا به چاقی خواسته شد طی برنامه ای هشت هفته ای یک روز در میان روزه بگیرند. پژوهشگران با آزمایش غلظت گرلین در بدن این افراد مشاهده کردند افزایش غلظت گرلین با احساس گرسنگی در ارتباط نیست. به عبارت دیگر، با این که سطح هورمون گرلین در بدن روزه داران افزایش یافت، این افراد ادعا کردند باوجود غذا نخوردن به هیچ وجه گرسنه تر از حالت عادی نیستند، اما چگونه چنین چیزی ممکن است؟ برخی پژوهشگران علم تغذیه بر این باورند که تمرکز عمیق روی فعالیت هایی غیر از غذا خوردن موجب می شود توجه فرد از گرسنگی به سایر موضوعات تغییر جهت پیدا کند و برای مدتی موقتی، احساس گرسنگی را از یاد ببرد، چرا که ششدانگ حواس فرد در جای دیگری است.