غلامعلی غریبی در سال 1312 در روستایش امامزاده عباس از توابع اراک و در دامان خانواده ای مذهبی دیده به جهان گشود. کودکی و نوجوانی و جوانی خود را در همان روستا با حداقل امکانات رفاهی سپری کرد، کمی بعد به علت جو حاکم بر روستا در زمان حکومت ستم شاهی پهلوی و نظام ارباب و رعیتی مجبور به ترک روستا گشته و در سال 1338 به تهران آمد و زندگی ساده ای را با زحمت و کارگری آغاز نمود.

وی علاقه بسیاری به مساجد و تکایای مذهبی داشت و در راه احیای مجالس تا حد امکان تلاش می نمود، تا سال 57 در ورطه پیروزی انقلاب در صحنه مبارزاتی وارد شده و با شرکت در مراسم راهپیمایی و بستن سنگر، در راه پیروزی انقلاب اسلامی، گوشه ای از دین خود را به ملت و انقلاب ادا نمود و همچنین به کار و فعالیت پرداخت و در سال 60 مشغول به کار شد.

طولی نکشید که در شبی از شب های بهار صدای مهیب بمباران هوایی تمام فضای کوچه را در بر گرفت و بوی باروت شامه ها و چشمها را آزار داد، ولیکن غافل بودیم از آوای فرشتگان که او را به میهمانی می خواندند و چه زیبا و چه مخلصانه در سحرگاه 12 فروردین ماه 64 به همراه پسر و دخترش دعوت حق را لبیک گفت و به سوی معبود شتافت.