غیرقابل انکار است که در بین هنرمندان چند دهه گذشته کمترکسی علاوه بر فعالیت در سطح بالای حرفه ای، توان بالای مدیریتی هم داشته باشد و البته این ترکیب نه در کشور ما که در دنیا هم سخت یافت می شود، مضاف بر اینکه کار مدیریت هنری در کشور ما آن قدر پیچیده و دشوار است که به وجودآمدن این ترکیب را سخت تر از حد متعارفش می کند.

مرحوم سیف الله داد بی تردید یکی از بهترین نمونه های این نوع ترکیب بود. آنچه او را از افراد مشابهش متمایز می کرد، وسعت دید و تلاش برای به روزشدن بود و این دو نکته با اصولی که به آن معتقد بود از او فرد ممتازی ساخت.

امروزه از آن جهت جای خالی اش بیش ازپیش احساس می شود که بخشی از غبارهای زمان مدیریتش که ناشی از تحولات سیاسی آن روزها بود، فرونشسته و تا حد زیادی مشخص شده که او چه طرح و برنامه بلندنظرانه ای برای اداره سینمای کشور داشت؛ برنامه ای که در دوره خودش درست فهمیده نشد و توان او را تا حد زیادی گرفت و در جریان محافظه کاری و نبود وسعت دید کافی که گاهی وجه مشترک هنرمندان و مدیران می شود، محترمانه به او اعلام شد که در تغییرات بزرگ و سختی که در سر دارد نمی تواند همراهان زیادی داشته باشد. فکر می کنم به همین دلیل او ماموریت خود در آخرین سمت اجرائی اش را پایان یافته تلقی کرد و البته در این پایان بندی نمی توان نقش منتقدان دولت اصلاحات، با ضدارزش قلمدادکردن فضای فرهنگی و هنری آن روزها و هم صدایی برخی هنرمندان صاحب تریبون و سکوت برخی فعالان سینما را که تصور دقیقی از تحولات پیش رو نداشتند نادیده گرفت. درواقع به استناد منابع آرشیوی، بیشترین تمجیدها از او، نه در روزهای پایانی کارش در وزارت ارشاد، بلکه در دوره های بعدتر که همکارانش مطمئن شدند چه گوهری را از کف دادند صورت گرفت و مقایسه ها باعث شد، مهر و محبت ها نسبت به او بیشتر شود. به هرروی قاطبه سینماگران از او به نیکی یاد می کنند و او را جزء موفق ترین فیلم سازان و مدیران فرهنگی پس از انقلاب می دانند. امروزه بیماری های مزمن حوزه فرهنگ و هنر که حاصل فقدان طرح و برنامه و نبود جسارت اجرا در طول سال های متمادی است، بیشتر از همیشه ارزش افرادی مثل آن مرحوم را مشخص می کند.