واقع قضیه این است که همیشه فکر می کردم آدم در یک مجموعه نباید خودش را جلو بیندازد. می شود عقب تر ایستاد و بر امور نفوذ داشت. برای مثال، در مجلس هفتم، اگر می خواستم رییس بشوم می توانستم: این را همه می دانند. تقریبا یک ماه مانده به تشکیل مجلس هفتم، شاید با 160-150 نفر از نمایندگان منتخب، تک تک جلسه گذاشتم و برای شان دلیل و منطق آوردم که من نباید رییس بشوم و بهتر است آقای حداد رییس شوند. این کار درست برخلاف لابی گری های مرسوم در دنیاست که طرف می رود جلسه می گذارد که بیایید به من رای بدهید.