ساعت حوالی پنج و نیم صبح؛ آسمان رو به روشن شدن است. صدای بوق ماشین ها هنوز غالب نشده و به جایش صدای پرندگان همچون نت های آغازین سمفونی شهر نواختن گرفته است؛ هنوز دیری از این صحنه نگذشته که صدای دور گرفتن و تیک آف هواپیمایی، شیپور شروع روز را به صدا در می آورد و چرت شهر را به کلی در هم می شکند. اینجا میدان آزادی، فرودگاه مهرآباد است. هشتاد تابستان قبل تر، شاید اگر صدای رودخانه کن، رمق و خروش گذشته اش را داشت همچون پیرمرد پر طمطراقی که دوست دارد خاطرات گذشتگان را به جای خاطرات خودش جا بزند، می گفت «شما یادت نمی آید! مهرآباد از املاکی بود که حاج میرزا آقاسی به محمدشاه هبه کرد. سه خانوار رعیت داشت