از جمله ماجراهایی که میان امام رضا(ع) و اهل بصره اتفاق افتاد، اینکه عمروبن هداب سوال کرد و گفت: محمدبن فضل هاشمی چیزهایی از شما گفته که دلها نمی پذیرند. امام رضا(ع) فرمود: چه چیزهایی گفته؟ عرض کردم: از جانب شما به ما گفته است که شما هر آنچه را که خداوند نازل فرموده است، می دانید، و به همه زبان ها و لغت ها آشنا و آگاه هستید؟

امام رضا(ع) فرمود: محمدبن فضل درست گفته و اینها را من به او خبر داده ام، اکنون شما بیایید و هرچه می خواهید بپرسید. عرض کردم: بیش از هر چیز شما را با زبان ها و لغت ها امتحان می کنم، و آن اینکه این مرد رومی، و این هندی و آن دیگری فارسی و این یکی ترکی هستند و ما اینها را برای این آزمایش حاضر کرده ایم. امام(ع) فرمود: پس به هر زبان که دوست دارید سخن بگویید که من به خواست و اراده خداوند به هر یک از آنان با زبان خود پاسخ می دهم. سپس هر یک از آنان مسئله ای را با زبان و لغت خاص خود پرسیدند و امام رضا(ع) نیز با زبان و لغات خود آنان به ایشان پاسخ داد. همه حاضرین با مشاهده این صحنه متحیر و سرگشته و شگفت زده شدند و اعتراف کردند به اینکه امام علی بن موسی الرضا(ع) در زبان و لغت آنها از آنان فصیح تر و آگاه تر است.(1)