از جمله عوامل پیشرفت و ارتقای فرهنگی جوامع امروز بشری، یکی هم مطبوعات هستند که فی النفسه و از نظر ماهیت آگاهی بخشی و توان بالقوه ای که دارند، می توانند در مسیر آموزش عمومی و اعتلای فرهنگی مردم گام بردارند و این، البته به شرطی است که مطبوعات، همان باشند که باید بود؛ یعنی عملکردشان منطبق باشد با رسالت روشنگری و آموزش عمومی، یعنی دقیقا همان چیزی که از فلسفه وجودی آنها انتظار می رود؛ در غیر این صورت، نه تنها از دایره شمول این صفات مثبت خارج می شوند بلکه در سیر مراتب نزولی، به چاه ابتذال و گمراهی سقوط می کنند و دریغا که در این سقوط بی صدا اما ویرانگر، چه بسیار با خود همراه می برند خوانندگان ناآگاه و مخاطبین ساده اندیش را به قعر بی هویتی و از خود فراموشی، سقوطی که حاصل بدفرجامش، نه مرگ جسم، که آشفتگی روحی و روانی، التقاط فکری و مسخ ماهیت و هویت انسانی افراد است.