انسان باید یا خود را در محضر خدا ببیند و او را مخاطب به خطاب حضور کند و در مقام شهود با او سخن بگوید و اعمال و رفتار داشته باشد، یا آنکه همواره خدا را به یاد داشته باشد تا گرفتار غفلت نشود.

انسان نمازگزار در همان آغاز نماز با حمد الهی احساس حضور و شهود ندارد از این رو با شکل مغایب با خدا سخن می گوید و به حمد و ستایش او به عنوان ذاکر می پردازد و می گوید: الحمد لله رب العالمین، الرحمن الرحیم، مالک یوم الدین.

اما پس از این تذکر و یاد خدا کردن، می بیند که غیب هستی برای او مشهود شده است. اینجاست که خدا را شاهد و مشهود می یابد.(مائده، آیه 117) پس هر چیزی را می نگرد آیتی از آیات الهی است و این گونه است که همه هستی را نور الله می بیند و از غیب به حضور می آید و خدا را مخاطب خویش قرار می دهد و می گوید: إیاک نعبد و إیاک نستعین، اهدنا الصراط المستقیم...

پس انسان مومن همواره یا در مقام شاهد و حاضر است؛ یا در مقام ذاکر و هرگز گرفتار غفلت نیست و غافل از حضور و ذکر نیست. بنابراین، انسانی که شاهد و ذاکر نیست، به قطع و یقین غافل است.