جهان دیستوپیایی «گفت وگوی برجای ماندگان» نوشته محمد زارعی و به کارگردانی میلاد شجره، فاقد هر نوع شکلی از «امید» است و آینده ای را به نمایش می گذارد که فاجعه را توان پس زدن ندارد و آن را مانند تقدیری محتوم، فقط اندکی به تعویق می اندازد. «برجای ماندگان» همان طردشدگانی هستند، محصور مرزهایی غیرقابل عبور. مرزهایی که با دیوارکشی قرار است حاشیه نشینان تمدن را به انقیاد حافظان وضع موجود درآورد. از این منظر، نمایش آخرالزمانی میلاد شجره، از روایت اینجا و اکنون دست شسته و به آینده نظر می افکند و مانند روایتی بدون امید، فاجعه پیش رو را بشارت می دهد. در این ورطه هولناک مرزکشیدن و حاشیه نشینی، ما با موجوداتی