رایزنی ها برای تعیین مدیریت جدید صنعت نفت به اوج خود رسیده است. آن هم در شرایطی که این صنعت یکی از حساس ترین مقاطع تاریخی خود را تجربه می کند. بخشی از این حساسیت به ماهیت و الزامات کنونی صنعت نفت بازمی گردد که کلیت صنعت جهانی نفت و گاز را دربر می گیرد. نفت و گاز به عنوان سوخت متعارف هیدروکربوری، به تدریج جایگاه و اهمیت گذشته خود را در روندهای اقتصادی و سیاسی بین المللی از دست می دهند. در این شرایط، اولویت مهم کشورهای نفتی، تولید هرچه سریع تر منابع زیرزمینی نفت و گاز و تبدیل آنها به منابع و سرمایه های پایدار با ارزش افزوده بالاست؛ چراکه با گذشت زمان اهمیت و جایگاه منابع هیدروکربوری در نقشه انرژی