قرن تحقیر چین (1949- 1839) تاثیری عمیق بر فرهنگ استراتژیک این کشور داشت. این مبارزه دشوار اراده رهبران پساجنگ چین را در عزم جزمشان برای کنترل سرنوشت استراتژیک کشور، به جای اینکه دیگران به او دیکته کنند، شکل داد. اگرچه مائو تز معروف خود را مطرح کرد که بمب اتم یک «ببر کاغذی» است و اینکه مردم هستند که نتیجه جنگ را براساس روابط میان سیاست، جنگ و تسلیحات تعیین می کنند؛ اما این به آن معنا نبود که مائو و سایر رهبران چین با بی توجهی به تسلیحات هسته ای چین می نگریستند. رهبران نسل اول چین بسیار دغدغه تحصیل تسلیحات هسته ای را داشتند و بنابراین آن را به عنوان «مساله ای سرنوشت ساز» و مهم تلقی می کردند.