اگرچه تصورات و ذهنیات پزشکی، تاریخ و قدمتی چندهزارساله دارند و بسیاری از مفاهیم آن مثل «سردی و گرمی» به عقاید ایران باستان بازمی گردند، اما آنچه به عنوان «طب سنتی» خوانده می شود بی تردید در آینده به عنوان یک رشته مستقل پزشکی اضمحلال پیدا خواهد کرد، چرا که:

- «طب سنتی» صرفا رو به گذشته دارد، حال آنکه دانش طب رو به آینده است. متخصص فارغ التحصیل 1376 در سال 1396 تقریبا تمام آموزش های امتحان شده اش تغییر کرده اند. دانش طب تنها از طریق پیشرفت درمان ها و مفاهیم جدید معنا یافته و تداوم پیدا می کند. «طب سنتی» تنها در گذشته ها سیر می کند؛ یعنی در بن بستی محتوم قرار گرفته است.

- هرکدام از رویکردهای «طب سنتی» بعد از مختصری ظهور در ملاعام مورد انتقادات جدی و حتی تمسخر قرار می گیرند، گاه اشکالات جدی ایجاد می کنند و دست آخر ادعا می شود اینها «طب سنتی» واقعی نیست! معلوم نیست «طب سنتی» واقعی کجاست و کدام است؟

- اعتبار «طب سنتی» به چیزی خارج از محور خود است. مهم ترین جاذبه مردم به سمت «طب سنتی» پزشکانی هستند دارای شماره نظام پزشکی که به این کار اشتغال می ورزند. اینها اعتبار و شماره نظام پزشکی خود را نه از طریق تحصیل و تحقیق در طب سنتی که خیلی ساده از تحصیل در علومی به دست آورده اند که حتی یک واحد درس سنتی در آن وجود ندارد. علاوه براین آشکار است که پزشکان به استناد تحصیل در دانشکده طب اجازه صدور نظر در روا بودن شیوه درمان ندارند. این کار مستلزم برنامه تحقیقاتی خاصی است که در اختیار مجامع پزشکی است. می گویند وقتی پزشک باشند خطر کمتری وجود دارد. باید پرسید اساسا چرا باید اشتغال به کاری خطرناک وجود داشته باشد؟

- در چرخه تحقیقات، آن بخش از طب سنتی که بر اساس موازین تحقیقاتی اثربخشی اش اثبات شود، دیگر «طب سنتی» نیست و به کاروان دانش طب می پیوندد و «طب سنتی» همچنان به عنوان روشی اثبات نشده ته نشین می شود. بنابراین تا سیل ضروریات و نیازها تمام هسته های مثبت و روح سنت های موجود در دانش پزشکی ما را با خود نبرده، بهتر آن است که این پروسه اضمحلال را روندی آگاهانه ببخشیم و با تاسیس مرکز تحقیقات طب سنتی به جای دانشکده و متخصص! طب سنتی و آنچه را از این سلسله اقدامات و روش ها علمی است نجات دهیم.