برخی معتقدند «پیمان های دوجانبه پولی» می تواند به عنوان ابزاری برای بی اثر کردن تحریم های بین المللی به کار آید. فرض اشخاصی که چنین تصوری دارند این است که تحریم های بین المللی از طریق ایجاد مانع در مسیر تسویه ارز، به کشور هدف تحریم فشار وارد می آورند. حال آنکه واقعیت این است که تحریم های بین المللی نفس برقراری روابط کارگزاری میان بانک ها را ممنوع می کنند نه صرفا تسویه ارز را.

از این جهت، پیمان های پولی حتی در صورت انعقاد و کارآمدی، نمی توانند آثار و هزینه های تحریم های بین المللی را کاهش دهند و تجربه نیز نشان داده است که پیمان های پولی دوجانبه و حتی چندجانبه، نقشی در کاستن از فشارهای ناشی از تحریم ها نداشته اند.