«دشمن لبخند می زند، شما هم لبخند می زنید، اما باید مراقب بود که پشت لبخند دشمن چه حیله ای نهفته است».

حضرت امام خامنه ای (مدظله العالی)

تاثیر دوست بر نوجوان و جوان اجتناب ناپذیر و بسیار زیاد است. این تاثیر ممکن است در جهت مثبت و رشد کمالات اخلاقی و فضایل معنوی و شکل گیری ساختار شخصیت بهنجار باشد یا برعکس، در جهت سوق دادن او به ناپسندهای اخلاقی و دوری از انسانیت و اخلاق. قرآن کریم می فرماید: «و لا تطع من اغفلنا قلبه عن ذکرنا واتبع هواه و کان امره فرطا (کهف: 28) و از آن کس که دلش را از ذکر خود بی خبر ساخته ایم و از پی هوای نفس خود می رود و در کارهایش اسراف می ورزد،

پیروی مکن».

امام جواد (ع) فرموده است: «کسی که به سخن گوینده ای گوش فرادهد، با این عمل، وی را بندگی کرده است و اگر گوینده سخن از خدا می گوید، او خدا را بندگی کرده و اگر ناطق از زبان شیطان سخن می گوید، شیطان را بندگی کرده است». امام علی (ع) می فرماید: «از مصاحبت با مردم شریر و فاسد بپرهیز که طبیعت به طور ناآگاه، بدی و ناپاکی را از طبع منحرف می دزدد و تو از آن بی خبری».اگر نوجوان و جوان بخواهد در دام کژی ها و بزهکاری ها، ارتباط های نامشروع و دوستی نامتعارف با جنس مخالف نیفتد، باید مراقب دوستی های خود باشد؛ با چه کسانی دوست می شود و دوستانش او را به چه کارهای مثبت و سازنده یا نادرست و زیان باری می خوانند. اگر در میان دوستانش، کسی با ملاک های اسلامی مطابقت ندارد، بتواند با او قطع رابطه کند؛ چراکه انسان، خواه ناخواه از رفتار، منش و بینش دوست خود متاثر می شود.

بنابراین جوانی که با دوستان بدنام و گناهکار رفاقت می کند، اگر خویشتن دار و بااراده نیز باشد و مراقبت کند که به گناهان آنها آلوده نشود، از بدنامی اجتماعی در امان نیست؛ زیرا بدنامی، اثری قهری است که بر اثر این دوستی دامن گیر جوان می شود و سوابق او را ننگین می کند.