بحران آب در دنیا هر روز جدی تر می شود در کشورمان نیز به دلیل شرایط اقلیمی این بحران جدی تر است.

شهر و روستاهای زیادی در کشور وجود دارد که ساکنانش به راحتی به آب دسترسی ندارند و کم نیستند کشاورزانی که بی آبی تیشه به ریشه زندگی شان زده و از مزارع آنها چیزی جز زمین های خشکیده باقی نگذاشته است. برای نمونه می توان در جنوب شرقی کشورمان به سیستان و بلوچستان اشاره کرد که خشک شدن تالاب هامون زندگی را برای آنها غیر ممکن کرده است. در این شرایط بسیاری از ساکنان این مناطق ناچار به کوچ شده اند. در نتیجه این کوچ، کشور با تهدیدهای زیادی روبه رو شده است؛ چراکه خالی شدن مناطق مرزی این فرصت را برای اتباع بیگانه ایجاد می کند در مناطق آنها ساکن شده و به این شکل زمینه برای بروز مشکلات جدی و حتی امنیتی فراهم شود.

نمی توان این مساله را نادیده گرفت که دلیل اصلی بروز چنین بحرانی، سیاست های اشتباه برخی مدیران است؛ اما در این بین باید از نبود آگاهی و توجه برخی شهروندان نیز انتقاد کرد، هرچند دلیل فراگیر شدن این بی توجهی نیز چیزی نیست جز بی توجهی نظام آموزشی کشور به مسائل زیست محیطی. به عنوان مثال برنامه آموزشی مناسبی در کتاب های درسی مدارس و دانشگاه ها وجود ندارد و آن طور که باید به مسائل زیست محیطی پرداخته نمی شود. به همین سبب کارشناسان معتقدند چنانچه تغییر رفتاری از سوی برخی شهروندان رخ داده و اندکی آنها را نسبت به مسائل زیست محیطی مانند بحران آب یا از بین رفتن جنگل ها حساس کرده است، فقط به دلیل فعالیت سازمان های مردم نهاد است. این در حالی است که هرچند تعداد سازمان های مردم نهاد در چند سال اخیر افزایش داشته، اما هنوز سازمان های مردم نهاد برای فعالیت با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند و گاهی بروکراسی سبب به نتیجه نرسیدن برنامه آنها می شود.