فوت آقای دکتر ابراهیم یزدی ثابت کرد ما ایرانیان دو دسته کلی هستیم (البته ما می دانیم شما ایرانی ها با ما ایرانی ها خیلی فرق دارید و خیلی بهترید، پس واقعا شما به خودتان نگیرید و ناراحت نشوید، چون ما درباره خودمان حرف می زنیم، نه درباره شما!): دسته اول بدون شناخت آن مرحوم (یا هر مرحومی) شیفته آن مرحوم هستند.دسته دوم بدون شناخت آن مرحوم دشمن آن مرحوم هستند.

نتیجه: ایرانی ها صبر می کنند افراد مرحوم شوند تا بعد شیفته یا دشمن طرف شوند.ایرانی ها وقتی طرف زنده است کاری به کارش ندارند و یادش هم نمی افتند، چون می دانند حتما اگر آن مرحوم قبل از مرحومیتش بفهمد آدم ها بدون اینکه بشناسندش دشمنش شده اند یا شیفته اش، حتما دق می کند.بعضی از ما خیلی اصیل هستند و اولین شیوه ارائه اصالتشان این است که بنا بر خاطره ای شخصی حکمی کلی صادر می کنند.