در فضای تنوع تئاتر این روزها، نمایش «خونین زار» نوشته و کارگردانی سهراب حسینی در «مکتب تهران» روی صحنه است. از کارهایی که در اینجا جسته و گریخته دیده ام (از جمله اجراهای جلال تهرانی)، می توان پی برد که تمایل و دغدغه اصلی برنامه ریزان و سیاستگذاران «مکتب تهران» ارایه ایده های نو و مدرن است. منتها این انتظار می رود که نوآوری در فرم و اجرا نسبتی با جامعه کنونی ما و عنوان انتخابی برای این مکان داشته باشد. «مکتب تهران» در یکی از کوچه های خیابان آبان جنوبی، به دنبال چیست؟ آیا در حوزه تئاتر از الگوهای «کارگاه نمایش» دوران ماضی تبعیت می کند؟ آیا تصویر واقعی و در عین حال پارادوکسیکال تهران این دوران را در متن ها و اجراهای نمایشی آنجا می توان شاهد بود؟