رضا دوست نقاش کنارنشسته ای است. این را می شود از زندگی اش دانست، چیزهایی که نقاشی کرده است هم گوشه ای نشسته اند یا بهتر است بگویم گوشه ای افتاده اند. می گوید: غربت فرصتی شد تا خودم را در دل غرب در زیرزمینی محبوس کنم. صورت استخوانی، لهجه اصفهانی و دستان تکیده اش و اینکه درباره هیچ چیز اظهار نظر نمی کند، مصاحبه اش را بیشتر شبیه بازجویی کرد تا مکالمه، مقطع و تکه تکه حرف زدنش مرا یاد مصاحبه سال ها قبل با نیکزاد نجومی انداخت، از بسیاری جهات نقاشان مهاجر شبیه هم هستند؛ آنها به جز دست وپنجه نرم کردن با نقاشی باید با دیو غربت نیز بجنگند. از او می پرسم چرا این قدر کناره نشسته و خجالتی است؟ با خنده می