سطل بزرگ قرمز رنگ را از آب پر می کند و با فاصله آب را با ضرب روی سنگ قبر می ریزد، آب گل آلود می شود و از کناره سنگ سر می خورد و می رود توی جوی کوچک سیمانی که به باغچه می رسد. چکمه پوشیده است، شلواری شبیه تن پوش سربازی و کلاهی نقابدار که تا بالای چشم پایینش کشیده. فامیلی اش را می گوید، ولی می گوید ننویس. می گوید بنویس حاج حسنم، مخلص شهدا و کوچک همرزمان.

کابل بلند و قطور برق را از زمین برمی دارد و می کشاند تا ردیف اول قبرهای قطعه 29، پایین پای شهدایی که نوبتشان شده. سیدعلی از راه می رسد با لبی خندان و پیش سلام. کفش ها را در می آورد و پابرهنه روی سنگ مزاری می ایستد، دمی هم می نشیند به فاتحه خوانی.