عنوان نمایش را که می بینم، ناخودآگاه به یاد اجرای «شرقی غمگین» خودمان می افتم در کافه آپارتمان؛ به یاد آن روز سرد زمستانی که با دست هایی گره شده درهم به یکدیگر امید می دادیم و به یاد سرهایی که ضمن خواندن این ترانه و به علامت رضا و همدلی با آن تکان می خورد. به یاد سوز صداهایمان که جملگی در ترانه ریخته بودند و در یک کلام؛ به یاد مالیخولیای عمیق تنیده شده در رگ های «شرقی غمگین». در اولین مواجهه ام با اثر جمع وجور و یکدست «سعید زارعی» و خاصه در برابر نقش «علی عشقی» با آن رادیو غمگین و شرقی اش، اولین پرسش ها در ذهنم شکل گرفت؛ پرسش هایی که شاید نظر کارگردان را نیز پیش از ساخت اثرش جلب کرده باشد. «هسته ی اصلی غم و اندوه ما شرقی ها چیست و محور اصلی ماتم های مان، که جملگی همه می شناسیمش، حول چه موضوعی می گردد»؟ پاسخی برای آن نمی یابم.