کاهش چشمگیر جمعیت مناطق روستایی در دهه های گذشته، نشان از تغییرات نامتوازن، ناپایدار و غیر معمولی است که توسعه روستایی و رویکرد پایدارسازی در این مناطق را به عنوان هدفی مهم برای برنامه ریزی های کلان در کشور ضروری کرده است. در دهه 1330 جمعیت روستایی در ایران حدود 70 درصد جمعیت کل کشور را به خود اختصاص داده بود و تنها 30 درصد جمعیت کشور در مناطق شهری ساکن بودند. این در حالی است که در دهه 90 یعنی دهه ای که در آن قرار داریم، جمعیت مناطق روستایی کشور به کمتر از 30 درصد رسیده است. این مهاجرت بی رویه جمعیتی از روستا به شهر در نتیجه تصمیم گیری ها و برنامه ریزی های نادرست 6 دهه اخیر منجر به مشکلات فراوانی