دبیر سی و ششمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر معتقد است که نبود گفتمان میان جامعه تئاتری یکی از بحران های اساسی موجود در تئاتر ایران است که شاید جشنواره بتواند راهکاری برای این امر ارائه دهد.فرهاد مهندس پور گفت: آرام آرام این جامعه بی حوصله تر و ناپایدارتر شده که نتیجه اش خیلی کوتاه شدن تمرین های نمایش است. شنیده ام که بسیاری از گروه ها، کارگردان ها و بازیگران در زمان کوتاهی تمرین می کنند و فکر می کنند تمرین کوتاه نتیجه خوبی می دهد که معمولا این گونه نیست. شاید درباره برخی نوابغ این گونه باشد ولی به نظر نمی آید نابغه ای میان ما وجود داشته باشد.نتیجه بعدی این است که گویا وقتی از تئاتر صحبت می کنیم منظورمان تنها آن چیزی است که روی صحنه دیده می شود، در صورتی که تئاتر حواشی ای دارد که از خود تئاتر مهم تر هستند؛ مانند تمرین ها، همه انعکاسی که بعد از یک اجرا می تواند وجود داشته باشد، میزان تعامل و گفتگو، نقد و پرسشی که یک اثر می تواند ایجاد کند.به نظر می آید بر اساس یا تحت تاثیر شرایط عمومی داد و ستد در بازار، تئاتر حساسیت مناسبات اجتماعی را فراموش کرده و دعوت کردنش به چیزهایی که فراموش کرده کار سختی است. البته جوان هایی که تازه وارد می شوند امتیازهایی دارند و کمتر آلوده چنین مناسباتی هستند.