می دانیم که محمدحسین شهریار، دوستی نزدیکی با بسیاری از اهالی موسیقی ایرانی داشته است. حتی پای این رفاقت به شعرهای او نیز باز شده است. مثلا درباره حبیب سماعی نوشته: «سنتور شد یتیم به داغ حبیب خویش/بیمار شد ترانه به مرگ طبیب خویش» یا درباره صبا: «ساز صبا به ماتم سنتور می گریست/ آری هنر عزیز بدار رقیب خویش» و همین طور درباره مهدی نوایی: «به نوایی این غزل را بفرست شهریارا/ که بجز سری نباشد به میان ما سوایی».

به همین بهانه از در دیگری وارد شده ایم و به چند نمونه معکوس، یعنی برخی کسانی که در آثار موسیقایی شان از شعرهای شهریار بهره برده اند، نگاهی انداخته ایم.