انسان، دیگر شبان گاهان از پنجره به خارج، و به گستردگی آسمان، به نقطه های نورانی آن خیره نمی شود. شب ها (و البته هر زمان دیگر هم)، بعد از کارگری روزانه، کافی است تا پنجره مدرن را با فشاردادن دکمه ای به کار بیندازد؛ ستارگان از خلال پنجره تلویزیون به درون خانه ها هجوم می آورند تا پیام آوران زندگی هایی شاد و رستگارشده باشند. روزگاری ستارگان آسمان برپادارنده نشانه ها و نقشه هایی تماما همگانی برای مکان یابی، کوچ گری و خیال ورزی بودند. آسمان، نه به دلیل نگرشی ماوراءالطبیعه باور، بلکه به علت حضورش در درون جهان و نه «ماوراء»، بخشی از حیات بود و ازاین رو، نیرویی در راستای حیات آفرینی. آسمان با اجرام نورانی