«تهران شهر بدی است! شهر بدی که گاهی اتفاقات خوبی در آن می افتد!» این را فردین خلعتبری، در برنامه اینترنتی آهنگ گفت (برنامه دیشب آهنگ نه که با شهداد روحانی بود، بلکه برنامه قبلی آن در هفته گذشته). یک هفته است هرروز که در تهران می چرخم، به این حرف فردین فکر می کنم. تهران؟ این شهر حتی بندرت روزهای با آسمان آبی اش که کوه بنفشش بر ساختمان های قناسش دهن کجی می کند هم شهر خوبی نیست. در این شهر همه بی دلیل از هم سبقت می گیرند، جلو می زنند، راه همدیگر را سد می کنند، بر سر هم داد می زنند، دشنام می دهند، حق هم را می خورند و...؛ نه فقط در رانندگی، بلکه در روزمرگی هایشان هم همین گونه اند، اما آن اتفاق های خوب هم در خلال این هجمه ها رخ می دهد و در هفته ای که گذشت، در گردشگری های فرهنگی ام، گذرم به چندتایی از این اتفاقات خوب افتاد که البته همه شان ته مزه غمناکی داشتند.