«11 نفر در تصادف کشته شدند». خبر تلخ است گویی. «خب!» چشمانش متعجب است. از مرگ و هولناکی آن می گوید. توان باز نگه داشتن چشمانم و اندیشیدن به حرف های او را ندارم. استدلال می کند و من از موهبت مرگ در روزگار سردرگمی برای مسافران کشته شده در جاده می گویم. سکوت در میان ما حاکم می شود. سرم را در میان دو دست می گیرم. دلم لحظه ای خواب آرام می خواهد؛ خوابی بدون هوشیاری و هشدارهای تن، فهم هر حرکت یا نور، درد یا گرفتگی، گرسنگی یا تشنگی. انگار 10 ساعت کار روزانه به اندازه کافی جسم را برای خوابیدن آرام و آماده نمی کند. بیداری های شبانه و خستگی های روزانه، برنامه هوای بهاری شهریور است. شب از نیمه هم گذشته