دولت های ایران و سیاست گذاران صنعتی، پس از جنگ تحمیلی در جهت کاهش و مقابله با کمبودهای صنعتی و صنایع مادر کشور در بخش های صنعتی، معدنی، رویکردی جهشی در تامین کاستی ها را در برنامه های خود قرار دادند. این رویکرد مناسب با شرایط کشور، بازخوردهای مناسب را نیز نشان داد و نتیجه آن افزایش حجم و ظرفیت های تولید در صنایع معدنی و معادن شد. در کنار این دستاورد ارزشمند، فشار کاری در این دوره پر تلاش، سبب شده است که عادتی نیز در بخش تولید و مدیریتی صنایع و حتی در ساختارهای سیاست گذاری کشور شکل بگیرد. در این دیدگاه، بهبود مستمر کیفیت تولید، اطمینان از ثبات تولید در دراز مدت، ورود به بازارهای جهانی، نگهداری محیط زیست و گاهی بهره وری مناسب از سرمایه و نیروی کار، از ارزش کمتری در تصمیم گیری ها در برابر تولید و افزایش تولید قرار می گیرد.