در هنگامه شعله ور شدن آتش نمرودیان بر ابراهیم خلیل الله (ع) مشاهده شد گنجشکی با عجله و تمام توان به آتش نزدیک می شود و برمی گردد!

پرسیدند: چه می کنی؟ پاسخ داد: در این نزدیکی چشمه آبی هست و من مرتب نوک خود را پر از آب می کنم و آن را روی آتش می ریزم. گفتند: حجم آتش در مقایسه با آبی که تو می آوری بسیار زیاد است و این آب فایده ای ندارد. گفت: شاید نتوانم آتش را خاموش کنم، اما آن هنگام که خداوند می پرسد: زمانی که دوستت در آتش می سوخت تو چه می کردی؟ پاسخ می دهم: هر آنچه از من بر می آمد!

یا لیتنا کنا معکم (ای کاش در آن روز من هم در کربلا بودم و به یاری شما می آمدم). محرم آمد و از همین شب ها فریادهای «یا لیتنا کنا معکم» به آسمان خواهد رفت.

خودمان کلاهمان را قاضی کنیم؛ آیا ما نیز همانند آن گنجشک نهایت تلاشمان را در دفاع از حقیقت و حریم ولایت به کار بسته ایم؟ پاسخ در خود زیارت عاشوراست: «اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد و مماتی ممات محمد و آل محمد.»

اگر زندگیمان را زندگی حسینی کنیم و اگر همچون آن گنجشک تمام توان خود را در دفاع از دین و ولایت و شرف و انسانیت به کار گیریم، زیارت عاشورایمان از لقلقه زبان تجاوز کرده و «زیارتی با معرفت» خواهد بود.

و فقط در این صورت است که می توانیم در کمال اطمینان و یقین به اجابت، در پایان زیارت عاشورا سر بر سجده گذاریم و از عمق جان عالی ترین درخواستمان را روانه بارگاه احدیت کنیم: «اللهم ارزقنی شفاعه الحسین یوم الورود.» آری این خواسته مستجاب است؛ ولی فقط برای آنان که از آن گنجشک کمتر نباشند و در آموختن معارف دین و به کار بستن دستورات دین و دفاع از حریم دین و ولایت ذره ای کوتاهی نکنند.