(بدان ای سالک راه خدا!) محضر(خدا)، احترام دارد، انسان در محضر یک بزرگی که در نظر خودش بزرگ است، احترام می کند از آن محضر. اگر یک شخصی که در نظرتان بزرگ است، پیش شما باشد، در محضر او کار خلاف نمی کنید، چه رسد به اینکه در محضر او، به او خلاف بکنید.

کار خلاف، مطلقا آدم نمی کند در محضر یک کسی که ادراک کرده است که این بزرگ است، محترم است، چه رسد به اینکه در محضر آن محترم، به خود آن محترم خلاف احترام بکند.

محضر، محضر خدای تبارک و تعالی است. عالم، محضر است، تمام عالم، محضر او است. معصیت، مخالفت با خود اوست، با آن کسی است که در محضرش هستید. (1)